O municipio de Ares, está situado ao norte da provincia da Coruña, na Ría que leva o seu mesmo nome, entre os 43º 25' e 43º 28’ da latitude norte e os 8º 19' e 8º 12' de lonxitude oeste, formando unha península xunto co municipio de Mugardos. Limita o norte co municipio de Mugardos ao leste con Fene e o sur co Océano Atlántico. Ten unha superficie de 18 km2 e a súa poboación divídese en tres parroquias: San Vicente de Caamouco, San Pedro de Cervás e San Xosé de Ares, onde se atopa á capital municipal, Ares. O municipio é un dos de menor extensión dentro da provincia da Coruña, cunha poboación de 4576 habitantes (Censo de 1996), o que lle dá unha gran densidade de poboación, 250,9 habitantes por quilómetro cadrado. Hai dúas zonas ben diferenciadas: a metade oriental non supera os 50 metros de altitude, exceptuando o sector Nordeste onde existen maiores alturas. A metade occidental non mostra moitas diferenzas, pero a súa topografía chaira vese interrompida por unha banda de granodiorita que dá lugar á presenza de Montefaro (262 metros). Dende este podemos gozar dunha magnífica vista panorámica das rías de Ares, Ferrol e A Coruña.
     
   
As raíces de Ares aséntanse na cultura castrexa, no Golfo Artabro, arco formado polas rías de Ferrol, Ares, Betanzos e A Coruña, denominado así polos romanos. Hai restos de diversos castros, como a Pena Bailadora de Montefaro, obxectos rituais precristiáns remóntanse a esta época e, posiblemente, a unha anterior. Os romanos deixarían testemuño en vestixios de lousas dunha antiga calzada que uniría esta poboación coa de Pontumio, na actualidade Pontedeume. A poderosa Casa dos Andrade tiña dereitos sobre este territorio durante a época medieval, do cal recibiría importantes rendas. Na Baixa Idade Media, e debido á persecución exercida polos Reis Católicos, prodúcese un asentamento xudeu, colonia que habitará o barrio do Porto, dedicándose ao comercio do sal. Moito máis tarde, xa no século XVIII, os chamados Fomentadores cataláns se establecerán na vila iniciando así unha significativa industria conserveira. Pero a partir das crises económicas do XIX e a primeira metade do XX, moitos habitantes trasládanse ao veciño e próspero Ferrol, ou, no seu defecto, comezarán a ruta ultramarina cara a Cuba, da cal existen profundas pegadas na actualidade (casas de indianos, escolas, etc.). Os emigrantes en Cuba contribuíron enormemente ao desenvolvemento cultural da poboación aresana, inaugurando numerosas escolas de instrución, como As Alianzas, fundada en 1911..
     
           
   
Ares, como tal vila mariñeira ofrece uns excelentes pratos a base de produtos do mar, todos eles confeccionados con produtos da máis alta calidade; aínda que non soamente do mar se serve a mesa dos aresanos, viandas procedentes do campo acompañan ás anteriormente mencionadas como segundo prato ou entrante, reconfortantes e saborosos caldos ou sopas como o "caldo galego" ou unha sopa de mariscos acomodan ao comensal para un mellor desfrute dos primeiros pratos, ben a base de peixes ou mariscos ou ben de carnes e vexetais, onde, en caso de decantarnos por pratos do mar, poderemos elixir dende unhas "ameixas á mariñeira" á "pescada á galega", pasando por unha saborosa "caldeirada de peixes" ou un "arroz ó cantil"; se as nosas preferencias se centran en receitas do campo, un bo "cocido galego" ou "lacón con grelos", unha "carne ao sal", permitirannos apreciar a gran calidade dos produtos desta terra; todo iso sen que se nos esquenzan as sobremesas tradicionais como as "filloas doces" ou o "requeixo" e as "quesadillas". Por suposto destacamos a "xiba guisada", produto que neste ano 2009, tivo a 1ª festa gastronómica na súa honra en Ares. É de obrigado cumprimento, antes de pasar á mesa, o paseo polos establecementos destinados ao "tapeo" e os viños, imprescindibles para apreciar a esencia do lugar, así poderemos degustar variadas empanadas con diversos recheos, "pementos fritidos", tortilla, guiso de "choupas", lingua en salsa...
     
           
 
web do concello de Ares